Etappe 2 - St. Jean Pied de Port-Pamplona (75 km)

 

Vandaag gaan we de eerste echt pas beklimmen. De Roelandspas mag dan in absolute meters niet zo hoog zijn, maar je moet toch van 200 meter naar meer dan 1000 meter hoog klimmen. De eerste dag stijgen viel erg tegen, hoe zal dat gaan?

Om 8.00 vertrekken we van de camping. We hebben ons met zijn vijven ingesteld op een zware tocht. Het wordt zwaar, maar onvergetelijk mooi. Het is prachtig om een dal in te rijden, dat steeds smaller wordt. Langzaam neemt het verkeer af. Zo'n tien kilometer na de start zien we opeens een Spaans winkeltje. Nu is het vervallen, maar in de tijd van voor de EG zal het wel gebloeid hebben.
SAN99S1_20.jpg
Valcarlos
Het winkeltje is te bereiken via een smal bruggetje over de kloof. Maar wij blijven nog even aan de Franse kant van de grens en gaan pas na twee kilometer de kloof en de grens over. We moeten nog even flink doorklimmen voordat we Valcarlos bereiken, de plaats waar Karel de Grote was toen hij Roeland op zijn hoorn hoorde blazen .
SAN99S1_25.jpg
nat shirt
Valcarlos blijkt een keurig bergdorpje, waar we ons voorbereiden op de volgende zestien kilometer naar boven. Heeft Laurens nu minder goede benen? Af en toe heb ik het gevoel dat we achteruit getrokken worden. Ik voel de ijzers van de trappers door mijn schoenen heen dringen. Eerst tel ik de kilometerpaaltjes,maar al snel is ieder honderd meter paaltje een overwinning.
SAN99S1_26.jpg
pelgrimsbeelden
Eric heeft zijn ritme gevonden en dartelt voor ons uit. (Hoe was dat ook weer de eerste dag?) Ik beloof bij Berend te blijven die het moeilijk heeft, maar met zes kilometer per uur val ik bijna om en moet me forceren door te gaan. Na nog een twee, drie kleine stops stuur ik Rienke en Berend vast door.
SAN99S1_28.jpg
klimmen
Dan gaat het wat beter en haal ik Eric weer in, die vrolijk bij een beekje op zijn familie wacht. Het water uit de beek smaakt heerlijk, verzekert hij ons. Rienke en Berend zijn ook bij hem, maar ik durf niet te stoppen, omdat ik net een beetje ritme gevonden heb. Nu we aan kop liggen wordt Laurens enthousiast en dat scheelt!
SAN99S1_29.jpg
de top
Af en toe zitten we op iets vlakkere stukken weg en genieten we van het prachtige ruige landschap. Drie kilometer onder de top zien we de weg nog heel ver naar boven slingeren, het wordt ook steeds warmer. 
SAN99S1_31.jpg
groepsportret
Nog een paar bochten te gaan en daar zien we het gebouw dat de Puento Ibanea siert op 1057 meter hoog. Een clubje Spanjaarden klapt als Laurens en ik boven komen. We voelen ons echte helden en Laurens is de koning te rijk dat wij als eerste van de familie boven zijn. Ik wring mijn shirt uit en hang het te drogen.

Rienke, Eric en Berend worden ook met veel applaus een paar minuten na ons ontvangen. Een Spanjaard zet ons als gezinnetje op de foto.

We dalen af naar Roncevalles, waar een groot festival bezig is. In die heksenketel halen we onze stempels. Ik bewaak met Laurens de fietsen, terwijl de anderen even rondkijken. Een Spaanse radioverslaggever interviewt me over de camino. Berend komt terug en neemt het interview gelijk over.
Laurens oefent zijn Spaans eerst veilig op de honden: "Ola perro"
In Burgueta gaat Berend bestellen op het terras. Hij oogst bewonderende blikken van de bevolking. Zo'n kleine blonde dondersteen, die even het woord doet in het Spaans. We genieten op ons terras. De Roelandspas bedwongen, helemaal vanuit Nederland. We gaan rustig uitrijden en op zoek naar een slaapplaats. De volgende twee "klimmetjes" doen we even. We kruisen nu regelmatig de wandelweg, vol met pelgrims.
 Uiteindelijk belanden we om 18.00 in hotel Tryp in Burlada, een voorstadje van Pamplona. Ik moet onze vijf fietsen de trap optillen naar de salon. Na het douchen leidt Rienke ons met de stadsbus naar het centrum. Ook zij is een ware polyglot, maar dat wist ik al langer. We eten een hapje en struinen door de stad, trots dat we de Pyreneeën over zijn en in Pamplona aangekomen.

 

© Schrijver en Schrijver