| Vandaag moeten we weer de keuze maken tussen de beschreven route en een eigen route. Het wordt eerst de eigen route, die wat later op de dag de naam MMMM's tocht de geschiedenis in zal gaan: Mama's Martelende Moordende Mooie tocht. | |
 ik wil door! |
We besluiten te kiezen voor kleine landweggetjes bovenlangs de heuvelkam en zullen zo een lange klim op de N-120 vermijden. Er volgt een loodzware klim naar de top van de heuvelkam. Rienke en ik lopen enkele kilometers met de fiets, dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. De weg is echter prachtig en doodstil. |
| Ons klimwerk wordt beloond met een schitterend uitzicht op prachtige rotsformaties en ruige hellingen bij een stuwmeer. Na alle ah's en oh's zetten we de afdaling in. Plotseling roept Berend:"we mogen hier niet verder". Nu is het duidelijk waarom de weg zo stil was, een ketting belet ons de doorgang. | |
 stoere moeder |
Eric wil beneden langs over een zandpad en is vreselijk boos dat dat niet mag. We durven het risico echter niet te nemen verderop helemaal vast te lopen. De kaart blijkt in tweede instantie toch erg onduidelijk op dit punt. We moeten eerst weer even klimmen en dan dalen we teleurgesteld terug naar Villafranca. Zo'n twee uur later zijn we weer op ons startpunt. |
 |
Er zit niet anders op dan dezelfde klim naar de Puerto de la Pedro (1130 m) over de drukke N-120 nog eens over te doen. Bijna een uur klimmen we tussen de vrachtwagens omhoog. Boven zijn we alle ellende snel vergeten als we via mooie landpaden ruig afdalen naar het schilderachtige San Juan de Ortega. |
 |
Het is een oude pleisterplaats voor
pelgrims, een paar huizen, een veel te grote kerk en de onmisbare fontein.
We wisselen ervaringen uit met andere reizigers. Over asfaltwegen gaan we terug naar de N-120. In Zalduendo vinden we een gesloten cantina. |
 klaverjassen |
Een grijze Spanjaard spreekt ons aan. Of we uit Duitsland komen? Nee, dat niet. Hij is trots op zijn Duits, hij heeft lang in Duitsland gewerkt en geniet nu van zijn pensioen in zijn geboortedorp. Hij opent voor ons het dorpshuis met koude colas en "helados" (ijsjes). Deze weken hebben we al erg genoten van de hulpvaardigheid van de Spanjaarden. |
 de route |
Als je even stil staat om op de kaart te kijken, stoppen gelijk allerlei mensen om te kijken of ze je kunnen helpen. Onze beperkte kennis van het Spaans hindert nauwelijks. Ze spreken hier weinig andere talen, maar hun uitdrukkingsmogelijkheden zijn zo breed, dat we allen communicerend snel Spaans bijleren. |
| In Ibeas de Juan eten we een lekkere tortilla voordat we aan het laatste stuk naar Burgos beginnen. We zien op tegen de drukke invalswegen van de stad en we zoeken daarom toch weer een alternatief.Oftwel we zetten de MMMM's tocht voort. Na een zware klim slaan we een landweggetje in, dat volgens ons moet uitkomen in de buitenwijk waar de camping ligt. Het weggetje daalt zoals verwacht, maar wordt smaller en smaller. | |
| We zien het dorpje San Pedro de Cardena voor ons, maar het ligt een stuk lager. Daar moet vast een beek of riviertje lopen. Eric en Berend gaan voor ons uit om het pad te verkennen. Na twintig minuten komen ze terug: "Het moet wel kunnen" Moeizaam dalen we lopend het zeer steile pad af en via het dorpje komen we buiten verwachting makkelijk op de stadscamping van Burgos. | |
| We gaan eten in de stad, die we de volgende ochtend bewonderen. 's Middags brengen we klaverjassend door op de camping. |
