 klimmen |
Afwisselend drukke wegen en stille bergweggetjes voeren ons naar het prachtig verstilde bergdorpje Cebreiro. Het romaanse kerkje maakt diepe indruk op Eric, Rienke en mij. Het lukt, in het hostal zijn kamers vrij en we nemen er onze intrek. We kijken uit over de hele streek. | ||
 pelgrimsoep |
De ontroering in het kerkje wordt versterkt door het Gregoriaanse gezang dat door het kerkje klinkt. We bekijken de pallozas, keltische huisjes uit een ander tijdperk. We lopen naar de top van de berg. We zien Ponferrada en de hele Bierzo liggen. Het is een gevoel om vast te houden. | ||
 Rienke beklimt de Cebreiro |
De weg ernaar toe? Gelijk na het verlaten van de camping rijden we de verkeerde weg op. Via een drukke nieuwe N-weg gaan we richting Villafranca. Pas bij Ambasmestas zeggen we de nieuwe weg eindelijk gedag. Door een prachtig dal toeren we naar de Puerto de Pedrafita. We kijken verbaasd hoe hoog boven ons een autoweg wordt aangelegd. | ||
 als eerste boven |
Helaas wordt onze eigen weg ook
vernieuwd en bij Castro moeten we terug naar de drukke N-weg. Verstoft en
alle drukte flink zat bereiken we Pedrafita. In een druk cafetarium eten
we een te dure, te vette hap. Al die ellende is weg, als we de laatste vier kilometer omhoogklimmen. Onze horizon wordt wijder en op eigen kracht komen we op het dak van de wereld! | ||
 Maria |
Berend is als eerste boven, een hele opsteker, want hij had het moeilijk vandaag. Cebreiro is zoals het is; een stap terug in de tijd. Het is misschien kitsch, maar we voelen ons weer echte pelgrims. | ||
 pallazo |
 andere hostalbewoner | ||
